Güzellik vurgunu yol nereye!

Allah, Âdem’i ve Âlem’i yarattı. Âlemi, Âdem için yarattı, Âdem’i de kendisi için yarattı.

“İnsanın başıboş bırakıldığını mı sanırsınız”

Başıboş bırakılan, belki hayvanlardır ama onların da sahipleri var. Sahiplerinin üzerinde de, sahipleri var. Hayvanlar, hayvanlar gibi yaşarlar, insanlar insanlar gibi… Bunu söylerken, hayvanları küçümsemiyoruz. Hayvanlar tasarlandıkları şekilde yaşıyorlar, bunda bir sorun yok. Ama insanda sorun var.

İnsan yani Âdemoğlu, tasarlandığı tasarımın dışında yaşayabiliyor. Bu da onu, büyük bir yalnızlığa sevk ediyor. Yalnızlık korkusu, ya insanı insana kul ediyor ya da insanı, arzularına kul ediyor.

Yani insan, sonuçta mutlaka kul oluyor. Çünkü kul olmak üzere yaratılmış. Allah’a kul olmuyorsa, Allah’ın dışındakilere kul oluyor.

Çünkü kulluk ihtiyaç…

Çünkü kulluk fıtri…

İhtiyaç olan, fıtri olan, hakikat ile buluşmazsa bunalım başlar. İnsanlık büyük bir bunalım içinde… Kendinden kaçar halde… Yalnızlık içinde… Ve oluşan boşluğu, şeytani akıl/emperyalist akıl, dolduruyor. Kalp sevmeden yapamaz. Ama kalbin sevdiği, ruhu beslemek zorunda…

Tıpkı bedenin beslenmesi gibi ruhun da  beslenmeye ve besinlere ihtiyacı var. Bedenin alması gereken besinler hakkında bilgi sahibi olunurken, ruhun besinlerinden söz edilmez.

Niçin?

Çünkü egemen akıl, ruhu kabul etmiyor.

Ruhun ihtiyacı, yaratıcısı ve tasarlayıcısıdır.

Yani Allah’tır.

O Allah ki, “insana kendi ruhundan üfledi”. Topraktan ve balçıktan olana, “Âdem’e kendi ruhumdan üflediğim zaman ona secde et” diye buyurdu.

Şu devlete bakar mısın!

Şu şerefe bakar mısın!

Bedeni toprak olan varlık, ne zaman değerli oluyor? Allah ona ruhundan üflediği zaman. Öyle ki, melekten bile üstün oluyor, meleklerin secde ettiği varlık oluyor. İnsanın toprak tarafı topraktan beslenirken, insanın Allah tarafı/ insanın rruhtarafı da Allah’ı anarak beslenmek zorunda…

İşte, Allah’ı anmak bu yüzden.

İşte, Allah’ı anmak için namaz kılmak bu yüzden…

Üç öğün yemek ne ise beş vakit namaz da odur. Karnını doyuruyorsun ama ruhunu aç bırakıyorsun, senden mutsuzu olmaz ki!..

İbadet deyip geçme!

İbadet imanı korur, iman da insanı…

İnsan, aileyi, insan devleti ve milleti korur…

Bedeni virüslere karşı koruyan, bedenin askerleri ne ise kalbini korumaya çalışan ruhun askerleri de odur. Beden savunmasız kalırsa hastalanır. Kalp de savunmasız kalırsa hastalanır.

“…onların kalplerinde hastalık vardır” uyarısı, bunun içindir. Savunmasız kalp hastalanır, gıdasız ruh esaret yaşar. Gerçek özgürlük işte budur. Ruhun esaretten kurtulması, hürriyetine kavuşmasıdır. Bedene hapsolmaktan, kurtulmasıdır.

Ruhun beden mahkûmiyetinden kurtulmasına, ölüm denir.  Ölümle hürriyet elde etmek her kişi içindir ama ölmeden ruhu hürriyetini kavuşturmak, er kişi içindir. Ölmeden, “er kişi niyetine” diyelim. Gerçek hürriyetine kavuşan kadın da er, erkek de er’dir. “Ermiş” ifadesi ne içindi sanıyoruz.

Bir güzele vurulduk insan olarak. Ruhlarımıza hitap eden mutlak güzele… Sonra bir kafese sokulduk. Kafes altın da olsa, bülbül gibi “ah vatan” diyoruz. Hürriyet ve ölmezlik, perdeyi aralamaya bağlı.

Mevlana’nın dediği gibi “işte ölmezlik, işte hürriyet”…  Madem Mevlana dedik, son sözler de Mevlana’dan olsun.

A güzellik vurgunu yol nereye.
Açıldı işte beden kafesinin kapısı
Uç ey kuş, öz cevherine doğru uç!
İşte acı su, işte bataklık
İşte ölmezlik, işte özgürlük
Canın yüce doruğuna uç
Çık git aradan ey can
Çekil de ayrılıktan kavuşmaya göçelim
Ne vakte dek taşla toprakla, çanak çömlekle dolduracağız eteğimizi.
Koynumuzu, koltuğumuzu ne vakte dek
Çekelim elimizi topraktan
Çanak çömlekten çekelim de göğe ağalım
Bu toprak kalıp nasıl kafese koydu seni,
Nasıl çuvala soktu.
Yırt çuvalı da çevrene bak.
Yüceler yücesi rabbim, sen sor gene sen cevap ver.
Çünkü sorular bilgini de sensin, cevaplar bilgini de.