İslam insanın doğal dinidir!

İnsan, büyük bir varlıktır. İnsan ruhu, Allah’tan bir üfleniştir. “Âdeme kendi ruhumdan üflediğim zaman, hemen secdeye kapanın” diye emreder meleklerine.

Âdem toprak iken meleklere secde emri gelmiyor. Topraktan olan bedene Allah, ruh üflediği zaman meleklerin secde edeceği, bir hakikate dönüşüyor Âdem. Yani insan…

Matematikte artı sonsuz ve de eksi sonsuz diye bir kavram var. Aslında, bu kavramlarla ifade edilebilecek bir hal, insanın kendi içinde var. İnsan içindekiyle meleklerin secde edeceği veya meleklerden üstün olabileceği bir varlık olabildiği gibi hayvanlardan da aşağı bir varlık olabiliyor.

Hayvanlardan aşağı bir durumda olduğunda yapacakları şeyler tahmin edeceğimiz gibi kötülüklerdir. Meleklerden üstün durumda olacağı durum ise üstün ahlak halleridir. Peki, insan dediğimiz varlık, kendi iç bünyesinde bu kadar zıtlıkları nerede barındırır acaba?

Tabi ki kalbinde…

İnsan kalbi, Allah’tan bir parça olan ruhu ile ne her daim kötülüğü emreden nefsin savaş alanıdır. Nefis başarılı gelirse kalp kötülüklerle dolar, insan aklı da kötülüklerle dolu olan kalbin emrinde kötülüğe çalışır.

“Vücudunuzda bir et parçası vardır, iyi olursa bütün vücut iyi olur, kötü olursa bütün vücut kötü olur” peygamber öğüdü, işte bu hakikati ifade buyurur. İşte insan bedeni topraktan olduğu için nasıl topraktan gelen gıdalara ihtiyaç duyarsa, insan ruhu da Allah’tan olduğu için Allah’ı anarak kalbin elde edeceği gıdalara ihtiyaç duyar.

“Dikkat edin kalpler ancak Allah’ı zikirle tatmin olur/huzur bulur” ayeti, bize kalbi gıdanın adresini gösteriyor. Kalbin bir başka fonksiyonu da, kalpten Allah’a giden yol olması ki, buna gönül denir. Son Çağın Bilgesi, Prof. Dr. Haydar Baş’ın “insan gönüldür” tespiti, şahane ötesidir.

Mevlana: “Gönlün ne olduğunu ancak gönül sahipleri bilir” . İnsan gönül kadar insandır, diyebiliriz. Konuyu dağıtmadan, vadide ilerleyecek olursak eğer, insan kalbiyle Allah’a eli ve ayağıyla da toprağa bağlı kalarak, sağlıklı ve dengeli bir hayat sürer.

Şunu demek istiyoruz beslenmemiz için doğal gıdalar ne kadar önemliyse, kalbimiz ve ruhumuzun beslenmesi için de doğal gıdalara ihtiyaç vardır.

İslam insanın doğal dinidir!

Ruhun doğal gıdası ibadettir. İbadet ise sadece İslam’da mevcuttur. İslam haricinde dinlerin ritüelleri, ibadet değil, ayindir. Bu sebeple, Allah’ın İslam’dan başka insanlığa gönderdiği bir din, yoktur. “Allah katında din İslam’dır”. Bu konu Müslüman olan için tartışmaya, kapalıdır.

İbadet ile iman etmenin zevkine varılır, iman etmenin zevkine varılınca da Müslüman olmanın değeri anlaşılır. Günümüzde Müslümanlar, Müslüman olmanın değerini bilmiyorlarsa, iman etmenin zevkine varamadıkları içindir. Bu da Müslümanların gerçek ibadet etmediklerini gösterir.

“Allah anıldığı zaman kalpleri titrer”  diye vasıflandırılan gerçek iman sahiplerinden olmadıklarını gösterir. Müslümanlar ibadet ediyor olsalardı, kötülükler olmazdı, Müslüman toplumlarda. “Namaz kötülüklerden alıkoyar” buyuruyor, Allah. Kötülükten alıkoymayan namaz, belli ki ibadet şuuruyla kılınmıyor.

Kalp, Allah’ı andıkça ruh güçlenir, nefis zayıf düşer. Kalpte verilen savaşı ruh kazanır. Ruhun kazandığı, nefsin mağlup olduğu bir kalpte, gönül sahibi Allah’a yürür. Bir adım yürüyene Allah iki adım gelir. Yürüyerek gidene Allah koşarak gelir. Sonunda kul Allah ile olur. Ve bir ömür, Allah’ı kaybetmek korkusuyla yaşar.

“Vuslatın başka âlem, sen bir ömre bedelsin” denir ya, işte ibadet insana böyle bir sevda yaşatır. En büyük korku Allah’ı kaybetme korkusudur. Allah’tan hakkıyla korkanlarda işte bunlardır. Kalp yoluyla Allah’a yürümüş, Allah’a bulmuş ve Allah ile olmuşlar. Allah ile olmuş insanı, Allah ile olmanın dışında hiçbir şey mutlu etmez artık.

Koca Yunus’un sözleriyle sizleri baş başa bırakayım:

Ne zaman anarsam seni
Kararım kalmaz Allah’ım
Senden gayrı gözüm yaşım
Kimseler silmez Allah’ım

Sensin ismi Baki olan
Sensin dillerde okunan
Senin aşkına dokunan
Kendini bilmez Allah’ım

Aşık Yunus seni ister
Lütfeyle cemalin göster
Cemalin gören aşıklar
Ebedi ölmez Allah’ım